Als we in deze tijd van het jaar door de bomen heen kijken zien we het geraamte van een boom. Die bomen staan meer dood dan levend. Als we kijken naar de bosgrond zien we dood gras en mos bedekt met afgestorven bladeren. Als het nacht is kunnen we het treffen dat een bloedrode maan de bomen, de huizen, met hun dampende schoorstenen, ja zelfs de mensen, omstraalt met het mysterievolle licht van de nacht. Alles vouwt zich samen, sluit zich dicht. De korte dagen komen nauwelijks tot licht, al in de morgen kondigt zich het donker aan. Als de zon opgaat, gaat hij ook meteen weer onder. Het zijn de donkere dagen voor Kerstmis. Het is ook de tijd die symbool kan staan voor de ouderdom. Ziek worden en het te boven komen. Maar dan, telkens wisselt de ene klacht de andere klacht af. Je komt het niet meer te boven. Het is de tijd die eerder wijst naar de dood dan naar het leven. En, ja, mensen dragen hun geliefde, oud of jong, naar hun laatste rustplaats. Om met Christus te zijn in de nieuwe hemel en de nieuwe aarde.
In dit jaargetijde vieren we het Kerstfeest. God wordt mens en geeft ons een eeuwigdurende lente en altijd nieuwe jeugd. Maria gaat met Jozef naar Bethlehem. Daar is geen plaats voor hen in de herberg. De engel had tot Maria gezegd: ‘Gij moet uw kind de naam Jezus geven.’ Ook Jozef wasvanuit de hemel ingelicht. Kerstmis dat gebeuren rond Maria en Jozef, zo bijzonder, hemels, en zo gewoon, meer dan aards.
Bij het vieren van het kerstfeest komt het erop aan hoe we kunnen kijken, kunnen zien. Hoe we kunnen luisteren en lezen. Horen en zien we met ons hart. Zijn we stil om te zien en te luisteren. Is onze geest, ons verstand, open bij het zien, bij het luisteren? Kijken en luisteren we met wijsheid. Alles erbij betrekken. De mens heeft nood aan een diepe communicatie met het leven. Die onthult de zin. Die voedt het geloof. Die brengt tot rust. In onze tijd is er altijd haast. Het gaat om efficiëntie, om geld verdienen, om alles te hebben. Is het niet vaak zo dat we eens tot de conclusie moeten komen dat we met alles te hebben niets meer hebben? We zijn het zich altijd vernieuwende levensgeheim kwijt. Het kerstfeest nodigt ons uit dat te (her)vinden.
Bisschop Antoon Hurkmans
Rector van de Friezenkerk in Rome
ahurkmans@bisdomdenbosch.nl
